Yirmi dört saat teknolojiden uzak durmak ve günün nasıl geçtiğini, teknolojisiz yaşamın özlenen sakinliğini anlatmak istiyorum.
Sabah arabamı servise götürmek ve sonra işe gitmek için gitmek için acelem vardı. Bu telaş içinde evden çıktığımda telefonu yanıma almadığımı fark etmemiştim. Ta ki ofise gidip eşimi arayarak konu hakkında bilgi verene kadar… Elimi cebime koyduğumda cep telefonum yerine taşınabilir şarj cihazımı görünce bir an şaşırdım; ama o an için yüzümde bir gülümseme görünmedi. Aklım lise yıllarına gitti. O yıllarda cep telefonu herkesin sahip olduğu bir şey değildi. Cep telefonu olan kişiler “zengin” olarak görülüyordu. Aslında cep telefonum da yoktu. İnternet olmadan telefon olmadan ne kadar güzel olduğunu hatırlıyorum …
O sırada birini aramak ya da ulaşmak istediğinizde bir telefon kulübesi bulurduk ya da evde olsaydık telefonun başında beklerdik. Bugün yaptığımız gibi e-posta olmadığı için kapımızın önünden geçen postacı “Bize mektup getirir mi?” Dedi. postacının sokağımızdan geçmesini seyrederdik …
O yıllar iyi geçmesine rağmen günümüz şartlarında elektronik cihazlar “eskiden bilgisayarlara, şimdi akıllı telefonlara” hayatımızın ayrılmaz bir parçasıydı. Sanki hayat onlarsız duracakmış gibi… Bize onlarsız hiçbir şey yapamayacağımız hissi veriyor. Çünkü aradığımıza istediğimiz zaman ulaşmak istiyoruz. Ulaşamadığımızda aklımıza her türlü senaryo …
Bileğimdeki saati gösterecek cep telefonum, bilgisayarım, hatta saatim bile yok… Yani sıkıcı olanın bu duruma alışmak ve o gün eğlenmek gibi olmadığını düşündüm ve yaptım. Telefon ve teknoloji olmadan hayattan zevk aldım.
Yine de unutmamamız gereken konuyu ifade edersem; evinizi, araba anahtarlarınızı, cüzdanınızı ve diğer benzer eşyaları unutabilirsiniz; ama asla cep telefonunu unutma! Bu tavsiyede bulunmayı bir görev olarak görüyorum. Ya bugünün şartları?
cep telefonunu unut
Günümüzde yaptığımız şey elektronik cihazları elimizden düşürmek değil… Çevreyi gözlemlediğimizde bunu kolayca fark edebiliriz. Gittiğimiz herhangi bir kafede bir arkadaşımız veya sevgilimizle konuşmak ve iletişim kurmak yerine akıllı cihazlarımızla vakit geçirmeyi tercih ediyoruz. Asosyal olma yolunda olduğumuzun farkında değiliz, sosyalleştiğimizde böyle oluyor. Tanımadığımız birini sosyal medyada tereddüt etmeden ve sıkılmadan selamlayabilsek de günlük hayatımızda karşılaştığımız insanlara selam verme konusunda hiç cömert davranmıyoruz. Bu iletişim araçlarının hayatımıza neler kattığını ve hayatımıza neler kattığını farklı bir bakış açısıyla değerlendirmemiz gerektiğini düşünüyorum.
